Twierdzenie, że duchowym ojcem mediów społecznościowych jest George Berkeley to oczywista przesada. Niemniej, jest coś na rzeczy, bo nie ma hasła lepiej charakteryzującego kulturę „społecznościową”, niż Berkeleyowskie „esse est percipi”, czyli tłumacząc z łaciny na język facebookowo-twitterowy: istnieć, to znaczy być lajkowanym.   

Zdaniem irlandzkiego biskupa-filozofa tym „lajkującym” był Bóg. W epoce powszechnego voyeryzmu i odpowiadającej mu pogoni za atencją, absolutem staje się zbiorowość followersów i subskrybentów. Znamy to doskonale, walka o „łapkę w górę” stała się zasadą istnienia nawet najwartościowszych kanałów społecznościowych, tym karmimy się my, czyli nasze profile i nasza ponowoczesna neuroza.

Czy należy dodać, że dla kwestii „internetowo-egzystencjalnej” to zupełnie bez znaczenia, czego dotyczą lajkowane treści?

Media społecznościowe właściwie nigdy nie były społecznościowe w tym sensie, w jakim wszyscy byśmy sobie tego życzyli (integracja, bliższy kontakt ze znajomymi, etc.). Podobnie do alienacji religijnej, alienacja „społecznościowa” najskuteczniejsza jest wtedy, gdy przybiera postać pozornej partycypacji, wpływu na rzeczywistość.  Jakże miło słucha się bajek o rewolucjach, które się rozpoczęły na Facebooku czy szerzej: o Internecie jako demokratycznej agorze i wolnym przepływie informacji.

Nie demonizuję lajka, którym szczodrze obdzielam, a tym bardziej social mediów, które są dla mnie podstawowym źródłem informacji. Warto jednak mieć świadomość, że klikając „Like it!”, de facto nie robimy nic poza podaniem jednego z parametrów, dzięki którym algorytm pewnej potężnej korporacji dostaje cenną (dosłownie!) informację na temat naszych preferencji. Nie ma nic za darmo.

Lajkują Cię, więc jesteś. Facebook lubi to!